Als moeder van een 11-, 13- en 18 jarige zit ik goed in de pubers.
Waar ik op veel blogs en instagram accounts vooral lees over kinderen op de basisschool en ontzettend lieve leuke babies en peuters, kom ik online nog maar weinig ouders tegen in deze fase kinderen. Alleen online dan he. In het wild is mijn omgeving gevuld met veel lieve puberouders.
Waarom zou dat zijn?
Zijn pubers niet leuk om over te schrijven? Dat zijn ze wel degelijk, pubers zijn namelijk met al hun nukken en acties heel leuke mensen.
Maar kan je dan niet over ze schrijven zonder dat je hun privacy schendt? Natuurlijk kan dat wel. De onderwerpen kunnen namelijk heel puberbreed zijn, want hoewel ieder mens verschillend is, zijn er ook heel veel overeenkomsten tussen pubers. Gelukkig maar zou je zeggen, je gaat als moeder nog aan jezelf en je opvoedingskwaliteiten twijfelen.
Dan moet er dus nog een reden zijn waarom over pubers schrijven zo weinig gebeurd? Toen ik voor de 4de keer aan dit stukje tekst begon, kreeg ik wel een beetje een hint. Is tijd misschien een probleem?
Vanuit mijn ervaringen kan ik zeggen dat de meeste pubermoeders gewoon geen tijd hebben.
Want als je denkt dat je als moeder van jonge kinderen het druk hebt, krab je dan maar op je hoofd en leeg je agenda.
Want Pubers kosten tijd. Ze hebben namelijk minder tijd in fysieke verzorging nodig (geloof mij nou, geen puber vindt het nodig dat je klaarstaat met een handdoek na het douchen) maar ze hebben nog wel begeleiding nodig, en gesprekken en ook al willen ze het niet echt sturing ook. En daar waar je vroeger tegen je kinderen kon zeggen "omdat mama het zegt" wil de puber bij voorkeur een geschreven verslag van 15 kantjes met redenen waarom zij moeten gaan doen wat jij zegt. Alles wat je van ze verwacht, wordt in twijfel getrokken en vooral bediscussieerd. Spannend, leuk en leerzaam maar ook vreselijk tijdrovend.
Nu zat ik na weer een discussie met een van de pubers zo eens na te denken dat ik echt niet de enige ben die dit gebeurd, en vast nog meer dingen die andere puberouders kunnen herkennen.
Dus er onstond een idee. Een serie over het samenleven met pubers.
Natuurlijk werd dit besproken met de pubers, die afwisselend reageerden met "Je doet maar", ''Geen foto's van mij erop" en "Mag ik mijn telefoon pakken? Jij zit er ook op"
Met deze input kon ik een hoop en zo begint daar wat te komen.
Gelukkig kwamen er ook echte ideeen en nu dan de start.
Puberperikelen.
Reacties
Een reactie posten