Dat iedere keer maar weer een stukje tikken, of meer een artikel schrijven.
Ik kom al tijden niet toe aan een stukje tikken,
het is niet dat ik geen inspiratie heb hoor. Juist wel.
Ik heb heel veel stukjes en ideetjes klaar staan. Die komen dan in concept in mijn lijstje te staan en moeten dan nog uitgewerkt worden. Ook heb ik een fijne agenda en ook daar schrijf ik van alles in op. Soms heb ik zelfs mijn huis zo op orde, dat ik ook van mezelf mag zitten en tikken.
Echt waar.
Alles om regelmatig een stukje te schrijven is echt ook aanwezig. Maar toch lukt het niet, in ieder geval niet regelmatig genoeg om te zeggen dat ik een "blogger" ben.
Het leven komt er gewoon steeds weer tussendoor. Voel ik me verplichter om me met verantwoordelijkere zaken bezig te houden, dan met het tikken van een verhaaltje waar niemand op zit te wachten. Vind ik het niet leuk dan? Is het een kwestie van moeten? Nee allebei niet. Ik vind het juist heel leuk, en geniet er altijd erg van. Het verzinnen en bij elkaar plaatsen van een verhaal, het maken van de foto's en het uitwerken van de onderwerpen. Maar waarom kom ik er dan toch niet aan toe.
Nu zo aan het einde van het jaar, ga ik toch weer een beetje over de dingen nadenken. Op een rijtje zetten wat ik van het afgelopen jaar vond. Of ik vond dat het goed ging, en vooral wat had ik anders kunnen doen. Want bij alles wat er gebeurd in het jaar, geloof ik dat je een rol hebt. Weinig overkomt je maar echt. Nu bedoel ik zeker niet dat je dan maar dingen kan voorkomen, of dat je van dingen de schuld hebt (bv ziek worden ofzo) Dat is zeker niet wat ik bedoel. Wat ik bedoel is dit: dingen kunnen je overkomen, maar hoe je daarmee omgaat heb je weer juist wel een grote rol in. Er gebeurd veel in een jaar met je en de mensen om je heen.
Over het algemeen ben ik denk ik best tevreden over afgelopen jaar. Natuurlijk had ik nog wel meer kunnen doen, betere vriendin of dochter of moeder zijn maar over het geheel heb ik dit jaar een hoop geleerd, en een hoop weer beter aangepakt dan voorgaande jaren. Misschien dat eindelijk de wijsheid komt nu ik de 40 gepasseerd ben. Eigenlijk hoop ik dat me dat niet saaier gaat maken.
Alleen in een ding faal ik schromelijk. Ieder jaar maar weer. Namelijk het voor mezelf zorgen, tijd voor mezelf vrijmaken ook gewoon mogen ontspannen of sporten. Mijn schema is vrij simpel. Meestal werk ik door tot ik niet meer kan, voel me dan schuldig dat het niet genoeg is en val in slaap op de bank. Loop nog een rondje met de honden, en ga dan naar bed. Voor anderen kan ik allemaal aan de slag, voor mezelf is het echt geen prioriteit. Ik vind het ook echt leuk om anderen blij te maken, haal er veel energie uit. Maar alleen voor mezelf? Dat komt misschien als ik eindelijk eens tijd heb.
Alleen zoals ik al zei, dat heb ik nooit want ik vind mijn werk niet af. Kortom.. het is een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen.
Dat lijkt me een prachtig doel voor 2018. Dit jaar maak ik van mijzelf een prioriteit. Mag ik voorop staan. En mag ik dus tijd maken om stukjes te tikken ook al leest niemand ze.
Ik kom al tijden niet toe aan een stukje tikken,
het is niet dat ik geen inspiratie heb hoor. Juist wel.
Ik heb heel veel stukjes en ideetjes klaar staan. Die komen dan in concept in mijn lijstje te staan en moeten dan nog uitgewerkt worden. Ook heb ik een fijne agenda en ook daar schrijf ik van alles in op. Soms heb ik zelfs mijn huis zo op orde, dat ik ook van mezelf mag zitten en tikken.
Echt waar.
Alles om regelmatig een stukje te schrijven is echt ook aanwezig. Maar toch lukt het niet, in ieder geval niet regelmatig genoeg om te zeggen dat ik een "blogger" ben.
Het leven komt er gewoon steeds weer tussendoor. Voel ik me verplichter om me met verantwoordelijkere zaken bezig te houden, dan met het tikken van een verhaaltje waar niemand op zit te wachten. Vind ik het niet leuk dan? Is het een kwestie van moeten? Nee allebei niet. Ik vind het juist heel leuk, en geniet er altijd erg van. Het verzinnen en bij elkaar plaatsen van een verhaal, het maken van de foto's en het uitwerken van de onderwerpen. Maar waarom kom ik er dan toch niet aan toe.
Nu zo aan het einde van het jaar, ga ik toch weer een beetje over de dingen nadenken. Op een rijtje zetten wat ik van het afgelopen jaar vond. Of ik vond dat het goed ging, en vooral wat had ik anders kunnen doen. Want bij alles wat er gebeurd in het jaar, geloof ik dat je een rol hebt. Weinig overkomt je maar echt. Nu bedoel ik zeker niet dat je dan maar dingen kan voorkomen, of dat je van dingen de schuld hebt (bv ziek worden ofzo) Dat is zeker niet wat ik bedoel. Wat ik bedoel is dit: dingen kunnen je overkomen, maar hoe je daarmee omgaat heb je weer juist wel een grote rol in. Er gebeurd veel in een jaar met je en de mensen om je heen.
Over het algemeen ben ik denk ik best tevreden over afgelopen jaar. Natuurlijk had ik nog wel meer kunnen doen, betere vriendin of dochter of moeder zijn maar over het geheel heb ik dit jaar een hoop geleerd, en een hoop weer beter aangepakt dan voorgaande jaren. Misschien dat eindelijk de wijsheid komt nu ik de 40 gepasseerd ben. Eigenlijk hoop ik dat me dat niet saaier gaat maken.
Alleen in een ding faal ik schromelijk. Ieder jaar maar weer. Namelijk het voor mezelf zorgen, tijd voor mezelf vrijmaken ook gewoon mogen ontspannen of sporten. Mijn schema is vrij simpel. Meestal werk ik door tot ik niet meer kan, voel me dan schuldig dat het niet genoeg is en val in slaap op de bank. Loop nog een rondje met de honden, en ga dan naar bed. Voor anderen kan ik allemaal aan de slag, voor mezelf is het echt geen prioriteit. Ik vind het ook echt leuk om anderen blij te maken, haal er veel energie uit. Maar alleen voor mezelf? Dat komt misschien als ik eindelijk eens tijd heb.
Alleen zoals ik al zei, dat heb ik nooit want ik vind mijn werk niet af. Kortom.. het is een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen.
Dat lijkt me een prachtig doel voor 2018. Dit jaar maak ik van mijzelf een prioriteit. Mag ik voorop staan. En mag ik dus tijd maken om stukjes te tikken ook al leest niemand ze.
Reacties
Een reactie posten